Τον Μάϊο του 2022 μιλούσαμε για ένα άτομο που κλώτσησε μία γάτα στην Κεντρική Ελλάδα.

Ένα έτος μετά, τον Μάϊο του 2023, μιλούμε για δύο άτομα που χτύπησαν έως θανάτου έναν κύριο που σίτιζε αδέσποτες γάτες, έξω από την επιχείρησή του στη Βόρεια Ελλάδα.

Κι αυτά είναι μόνον όσα φθάνουν στην επικαιρότητα, λόγω της σφοδρότητος του γεγονότος ή λόγω των μέσων κοινωνικής δικτύωσης.

Έτσι μάθαμε, πριν από περίπου μία δεκαετία — και κάποιοι, δυστυχώς, είδαν, κι όλα — πως κάποιος από τον Καναδά, ανεβάζει βίντεο με κακοποίηση γατών, και όλοι έψαχναν να τον βρουν διότι είχε εξαφανισθεί. Στο τέλος του 2022, διαβάσαμε για κάποιον από την Αμερική, που καταδικάστηκε σε δέκα έτη φυλάκισης, επειδή ομολόγησε πως είχε σκοτώσει δέκα γάτες, τις οποίες είτε τις έβρισκε αδέσποτες είτε τις έκλεβε από τους γείτονες. Πολύ πιο πρόσφατα, κάποια — κάποια, γυναίκα — influencer — και γυναίκα και influencer — από την Αυστραλία στο podcast της, αποκάλυψε ότι στο παρελθόν είχε σκοτώσει δύο γάτες: τη δική της και της καλύτερής της φίλης. Όταν ξεσηκώθηκε ο κόσμος που την άκουγε, τους συνέστησε να “τσιλάρουν”, και τους δήλωσε ότι “λυπάται που δε λυπάται”.

Γεγονότα που συνέβησαν κοντά ή μακριά, γεγονότα που είχαν με κάποιον τρόπο προαναγγελθεί ή όχι, γεγονότα που έγιναν τον περασμένο μήνα ή τη δεκαετία, αλλά με ένα συγκεκριμένο θύμα.

Εξ όσων γνωρίζουμε — διότι πρέπει να είναι αμέτρητα τα όσα δεν —, όταν πρόκειται για κακοποίηση ζώων, συνήθως αναφερόμαστε σε κατοικίδια: είναι μικρά, είναι στο χέρι μας, είναι στο σπίτι μας. Θα μπορούσε να είναι κουνέλια, καναρίνια, χελώνες. Ακούμε για κακοποίηση σκύλου. Συνήθως, ωστόσο, είναι εκτέλεση. Και συνήθως με όπλο, αυτοσχέδιο ή μη.

Όταν, όμως, πρόκειται για γάτα, μιλούμε σχεδόν πάντοτε για βασανισμό.
Μιλούμε για σαδισμό.

Ο περισσότερος κόσμος, όταν αναφερόμαστε σε ένα ψυχοπαθές άτομο, στη φαντασία του βλέπει τον Jack με το τσεκούρι στο χέρι, να τρέχει στους διαδρόμους του Overlook, προσπαθώντας να πετύχει τη Shelley, καθώς ένα σετ από δίδυμα παρακολουθούν ανέκφραστα το κυνηγητό, κάπου στο βάθος.

Για να φθάσει, ωστόσο, ο Jack να πιάσει το τσεκούρι στο χέρι, πέρασε χρόνος. Κι όχι όσος χρειάζεται για να ολοκληρωθεί ένα φιλμ — έστω και του Kubrick. Χρόνος, που μετριέται σε χρόνια. Όχι σε λεπτά. Με έναν κοινό, ωστόσο, τρόπο: τις πρόβες.

Ειδεχθή γεγονότα, όπως ο βασανισμός μίας γάτας ή η χειροδικία σε ένα άτομο που σίτιζε αδέσποτες, συνοδεύονται από μία κλασσική επωδό από τα πρόσωπα του άμεσου περιβάλλοντος σε όλες τις ειδήσεις — έντυπες, τηλεοπτικές, ηλεκτρονικές: “δε φαινόταν τέτοιος άνθρωπος”, “ποτέ δεν είχε δώσει δικαίωμα”, “πέσαμε από τα σύννεφα”.

Κι αυτό ονομάζεται Φαρισαϊσμός.
Διότι, και φαινόταν, και είχε δώσει, και ήταν όλοι τους μάρτυρες.
Και εάν έχει πέσει κάποιος ενήλικας από τα σύννεφα, είναι αποκλειστικά λόγω μειωμένης αντίληψης.
Όλοι οι άλλοι βαδίζουμε επί της γης.
Και έχουμε πλήρη γνώση του περίγυρού μας.
Επειδή το συγκεκριμένο κομμάτι του περίγυρου δεν έχει τη δυνατότητα να κρυφθεί.
Είναι πολύ δυνατή αίσθηση η παρόρμηση.

Όλα αυτά, λοιπόν, δεν γίνονται ξαφνικά μία μέρα, με θύματα γάτες ή ανθρώπους.

Φθάνουμε στην αποκορύφωση εκείνη την ημέρα.

Διότι, έως τότε, όλοι οι προαναφερθέντες “καλοί και ανήξεροι άνθρωποι”, σκοπίμως ή μη, κρατούσαν το στόμα κλειστό, και έστρεφαν το κεφάλι τους προς την αντίθετη κατεύθυνση. Οι “μην ανακατεύεσαι” άνθρωποι. Οι “δεν είναι δική σου δουλειά” άνθρωποι. Αυτοί οι άνθρωποι που ακούν κάποιον να δέρνει τη γυναίκα του, κάποια να βρίζει το παιδί της, να βλέπουν τον γείτονα να πνίγει σε έναν κουβά με νερό νεογέννητα γατάκια, και κλείνουν τα παντζούρια, γιατί, ε, γατιά είναι, δεν είναι, δα, και παιδιά.

Τα χαρακτηριστικά της ψυχοπάθειας, είναι εκείνα τα οποία γεννιούνται σαν μικρές κηλίδες στη ψυχή ενός ανθρώπου — σχεδόν πάντοτε ως αποτέλεσμα κάποιας πάρα πολύ σοβαρής κακοποίησης —, και μέχρι να φθάσει το μελάνι να ξεχύνεται από μέσα του παντού, έχει δώσει άπειρες ενδείξεις στο άμεσο περιβάλλον του. Και αυτό το περιβάλλον είναι το μόνο που μπορεί να τον βοηθήσει, με την επέμβασή του.

Το χειρότερο, όμως, δεν είναι αυτοί οι άνθρωποι.

Είναι όλοι όσοι θέλουν να μιλήσουν, να ενημερώσουν, να καταγγείλουν, αλλά φοβούνται.

Όταν ένα κράτος αντί όχι μόνο να υποστηρίζει την ανώνυμη καταγγελία, την καταδιώκει, όταν εκείνος που θέλει να βοηθήσει πρέπει να δώσει τα στοιχεία του, με κίνδυνο να μάθει το όνομα του ο δράστης, πολύ λίγο θα πρέπει να μας απασχολήσει ο αιθεροβάμων που όλα τα βλέπει ροζ, και το άτομο με την επιλεκτική όραση και ακοή. Όταν σε όλον τον κόσμο οι ανώνυμες καταγγελίες σώζουν ζωές, εμείς προσευχόμαστε — όταν όλα φτάσουν στο μη περαιτέρω — να υπάρχει κάμερα που να έχει καταγράψει το γεγονός, ή να μην έχει κατέβει το βίντεο από το διαδίκτυο, για να βρεθεί ο δράστης.

Κανείς δεν πρέπει να αγνοεί ή να υποτιμά τον φόβο ή τη φοβία κάποιου.
Δεν μπορείς να γνωρίζεις τι τα δημιούργησε και τι τα τρέφει.

Από το απλό στρες της καθημερινότητος, μέχρι το να ανέβει κανείς μία σκάλα ή να σταθεί κοντά στο κιγκλίδωμα ενός μπαλκονιού στον τρίτο, κανείς δεν μπορεί να παίζει με το αίσθημα του φόβου ή της φοβίας. Όταν, όμως, ένα τέτοιο άτομο ζητά οικειοθελώς να κάνει ένα βήμα μπροστά, διότι θέλει να προστατεύσει, πρέπει κι εμείς να έχουμε νομοθετήσει για να το προστατεύσουμε.

Και, ίσως τότε, ίσως, να μη μας νοιάζουν τα άτομα που υπάρχουν μόνο για το άτομό τους.

Και να σωθούν αθώες (ή/και ένοχες) ψυχές.

Reference Sources: Wiktionary, Wikipedia, CNN, TyposThes, Esquire, KTVQ, Insider.

Όταν τον περασμένο Μάϊο βρέθηκε ένας μικρός σπουργίτης – κυριολεκτικά – στον δρόμο μου, δεν ήξερα τίποτα για τα πτηνά. Γάτες μόνο γνώριζα να μεγαλώνω.

Τον πήρα, λοιπόν, μαζί μου και ανέλαβα την ευθύνη να τον μεγαλώσω. Εν μέσω τής έναρξης τής επιχείρησης, ήδη με τρεις γάτες στο σπίτι – και μερικές ημέρες πριν βρω και τον #Lovely, κι αυτόν στον δρόμο… -, δεν υπήρχε κανένα περιθώριο αντοχής. Δεν μπορούσα, ωστόσο, να τον αφήσω να πεθάνει: ο #Αγάπης δεν μπορούσε να πετάξει.

Τηλέφωνα σε φίλους και γνωστούς, επισκέψεις σε pet shop με πτηνά, και διάβασμα κάθε μέρα στο διαδίκτυο. Κάθε μέρα. Το πλάνο ήταν να τον φροντίσω μέχρι να μεγαλώσει λίγο και μετά να τον αφήσω να φύγει, όσο κι αν ήξερα πως θα με πονούσε. Διότι κάθε μέρα ήμασταν μαζί: τον έπαιρνα μαζί μου στο κατάστημα, στην αγκαλιά μου, τρώγαμε μαζί, εγώ τοστ στο χέρι, εκείνος αυγό στη σύριγγα, κάθε βράδυ τον έβαζα στο στήθος να ακούει την καρδιά μου για να μην αισθάνεται μόνος. Και μας έπαιρνε ο ύπνος.

Όταν ξυπνούσα, ωστόσο, και τον έβλεπα να μισοανοίγει το ένα μάτι για να δει τι θα κάνω, τότε γέμιζα τύψεις: δεν είχα κανένα δικαίωμα να κάνω κινήσεις που σε δένουν με ένα είδος που δεν θα έπρεπε να το νοιάζει το δικό σου, παρά μόνο για ζητήματα επιβίωσης. Κι έτσι, με λύπη, τον άφηνα στο κλουβί του, και περιοριζόμουν στο να το ανοίγω κάποιες φορές την ημέρα, για να τον προκαλώ να πετάξει.

Ο #Αγάπης, όμως, δεν πέταξε ποτέ. Μόλις προσπαθεί να ανακτήσει ύψος, τότε πέφτει σχεδόν κατακόρυφα. Και όταν αντιλήφθηκα πως θα τον έχω για μία ζωή, δεν υπήρχε χρόνος ούτε για χαρά ούτε για λύπη: έπρεπε να εξασφαλίσω το μέλλον του. Να κάνω την ζωή του όσο γίνεται καλύτερη: του πήρα κλουβιά σε διάφορα χρώματα, βιταμίνες, τροφές με σπανάκι, ξηρούς καρπούς, κούνιες, κορδέλες για να μην κρεμώ το σπίτι του σε πρόκες.

Και πήρα και μία απόχη.

Αστείο;
Πιθανόν.

Μέρος τού μέλλοντός του, είναι και οι αστάθμητοι παράγοντες: τι θα γίνει εάν συμβεί κάποιο ατύχημα και βρεθεί εκτός κλουβιού; Θα προλάβω να τον φτάσω, να μην του κάνουν κακό οι γάτες; Εάν όταν τον αφήνω στο δωμάτιο να πετάξει, θα μπορέσω να τον πιάσω με ασφάλεια εάν καθήσει, για παράδειγμα, στο air condition; Είμαι υπεύθυνη για αυτό. Εγώ τον πήρα από την “φύση”. Εγώ τον “ανάγκασα” να κάνει παρέα με τρεις συν μία γάτες. Με εμένα έχει μάθει να ζει. Η ζωή του είναι στα χέρια μου.

Κι αυτά τα χέρια θα προτιμούσαν να κοπούν, παρά να του κάνουν κακό.

Βλέπετε, όλα τα έμβια όντα, είτε γεννηθούν είτε μεγαλώσουν στην αιχμαλωσία, τείνουν να αποκτήσουν συνήθειες που οδηγούν σε ένα είδος ζωής, μερικές φορές, πολύ διαφορετικό από το σύνηθες περιβάλλον τους. Κι αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό. Σε συνθήκες αιχμαλωσίας έχουν διατηρηθεί είδη που θα είχαν εκλείψει εάν κάποιοι δεν φρόντιζαν με τεχνητή γονιμοποίηση την αναπαραγωγή τους. Σε συνθήκες αιχμαλωσίας βρίσκονται οι χελώνες στις γυάλες, οι πύθωνες στα τερράριουμ, ο σκύλος στο διαμέρισμα των τριάντα τετραγωνικών στο κέντρο τής Αθήνας.

Υπάρχει κάτι, ωστόσο, που δεν αλλάζει ποτέ.
Κι αυτό λέγεται “ένστικτο”.

Εάν οι γυάλες σπάσουν, εάν το λουρί λυθεί, το ζώο θα τρέξει στην ελευθερία. Και δεν έχει καμμία σημασία εάν ο άνθρωπος έχει φροντίσει εκείνο να μεγαλώνει ακόμα και σε κλίμα πλήρους λατρείας: το ζώο θα κάνει ό,τι το παρακινήσει το ένστικτό του να κάνει. Είτε αυτό είναι να δραπετεύσει από το διαμέρισμα είτε να εγκαταλείψει μία αγέλη επειδή στέφθηκε κάποιος άλλος ηγέτης και εκείνο είναι καταδικασμένο σε εξορία.

Το θέμα μας, λοιπόν, δεν είναι το ζώο.
Για άλλη μία φορά, είναι ο άνθρωπος.

Εάν ο άνθρωπος έχει ως μέριμνα να προστατεύσει πρωτίστως οποιονδήποτε άλλον, από τη ζωή που ο ίδιος αιχμαλώτισε, είτε για τη δική του αγάπη είτε για του κόσμου, εάν ο άνθρωπος έχει για panic button ένα όπλο που αποδεσμεύει μολύβι κι όχι αναισθητικό, εάν αυτός ο άνθρωπος κοιμάται ήσυχος με τα “πρωτόκολλά” του και κοιτά τον εαυτό του στον καθρέπτη δίχως ίχνος αιδούς, να πάει στο σπίτι του.

Διότι σε αυτό το είδος ανθρώπου, δε θα πρέπει να εμπιστευθεί κανείς ξανά, όχι πρωτεύον, αλλά ούτε κατσαρίδα.

#AttikoZoologikoParko

@LoveCatsGreece